گفتی لباس تولدت را نمی‌پوشی،‌ گفتی رویش گل و پروانه داره، همان دلیلی که به خاطرش خریده بودیم و دامن هم داشت، که اخیرا یعنی واویلا و آستین‌هایش کوتاه بود، یعنی سردت می‌شود و دلایل دیگر.

گفتم فقط بپوش تا عکس بگیریم :) و برای دل مادرت پوشیدی و چند تا عکس انداختیم با آن آستین کوتاه‌ِ دامن‌دارِ پر از گل و پروانه :*

تولدت مبارک‌ جگرگوشه، چهار سال من تو را داشتم یا تو من را، نمی‌دانم. فقط می‌دانم آرزوی برآورده شده‌ام هستی :*

دچار اون علائم عجیب و غریب نشدم که حالا دستم بالا نمیاد و می‌خوام لباس بپوشم کسی بیاد کمک و .‌‌‌..، ولی دست چپم درد می‌کنه‌، دقیق‌تر بخواهم بگم خیلی درد می‌کنه، اون‌قدر که اگه امروز عصر دست یا پای لیلی اشتباهی می‌خورد به جای واکسن، سرم سوت می‌کشید و مثل فنر از جا می‌پریدم :-|

آمده کنارم دراز کشیده و خوابش نمی‌برد بهش می‌گویم: "وبلاگ ننوشتم، درباره‌ی چی بنویسم؟ درباره‌ی تو بنویسم؟"

میگه: "نه" و انگشت اشاره‌اش را می‌گذارد روی نقطه‌ای برآمده روی دیوار و می‌گوید: "درباره‌ی این بنویس" نگاهش می‌کنم و چیزی دستگیرم نمی‌شود. می‌گویم: "چی بنویسم درباره‌ی این؟" کف دستش را جلو و عقب می‌کند و سایه‌ی دستش بزرگ و کوچیک می‌شود، می‌گوید: "بنویس چیزها شکل خودشون نیستن"

پ.ن. فیلسوف‌ها تفکر نقاد و پرسشگر زمان کودکی خود را حفظ کرده‌اند یا با تلاش و ممارست گندی که والدین و دولت و سیستم و نظام آموزشی زده‌اند را خنثی کرده و به خویشتن خویش برگشته‌اند؟

می‌دونم حال ناخوشی که دارم انتخاب خودم هست. این رو برگزیدم که تویش با حال ناخوشم بمانم و هیچ کار نکنم و هیچ کسی هم جسارت نکند که بپرسد چرا هیچ کاری نمی‌کنی. گفتی این انتخاب نیست؟ که هوای نفس است؟ هر چی هست گاهی من را در خودش می‌بلعد و دلم می‌خواهد بروم زیر پتو و فقط همان جا بمانم...

پ.ن راستی به وضعیت متاهل شاغل تغییر وضعیت داده‌ام. ولی خسته‌ام، خیلی خیلی خسته...

داشتم مسواک می‌زدم که یک قطره ناچیز از خمیر دندون پرید ته حلقم، اول شبیه این بود که آب بپره تو گلو، بعد شروع کرد به سوختن، بعد سوزش شدید، بعدتر اسانسش شروع کرد به پخش شدن و دیدم نفسم بالا نمیاد :-| 

سرفه، سرفه، سرفه. "صابر" سرفه "کُمَ.." سرفه :-| یک چند لحظه‌ای دنیا به پیش چشمانم تیره و تار شد، تجربه نزدیک به مرگ نبود ولی حقیقتا فکر کردم دارم می‌میرم‌. بعدتر یکی از دوستانم در گروهی گفت که مدلش la vie en rose است،

یعنی "زندگیِ زیبا
یا کسی که زندگی رو زیبا می‌بینه، درست مثل گل رز
رنگ و بوی عالی داره، خار هم داره
ولی با وجود خارش بازم دوسش دارن"

و به این فکر کردم که خار زندگی عجیب گیر کرده بود توی گلویم :-|

The song's title can be translated as "Life in happy hues"* "Life seen through happy lenses", or "Life in rosy hues"; its literal meaning is "Life in Pink."

ساعت ده نشده، هوا روشن است، لیلی روی این کاناپه خوابش برده، صابر روی آن یکی و من با لالایی نفس‌هایشان چشم‌هایم را می‌بندم.

یک نکته‌ای که از زندگی اینجا خیلی می‌پسندم این که وقتی می‌تونی کاری را خودت انجام بدهی، کسی برایت انجام نمی‌دهد، به جایت انجام نمی‌دهد. حداقل آپشن این که خودت انجام بدهی برایت فراهم است. مثلا امروز قرار بود از یک فرمی پرینت بگیرم، یک مدلی که قبلا در قرنطینه ایام عید امتحان کرده بودم، این بود که آنلاین انتخاب کنی که چی می‌خواهی و درخواست و فایلت را بفرستی و برایت پرینت بگیرند و بفرستند دم خانه‌تان. امروز ولی عجله داشتم و قرنطینه کم کم رو به اتمام است، برای همین حضوری رفتم. متصدی گفت بله بفرمایید کامپیوتر شماره چهار، که یک پرینتر بزرگ بهش وصل بود. فایل را از cool disc انتخاب کردم و پرینت، می‌تونستم انتخاب کنم سایز صفحه و رنگی باشه و ... مثل این که پرینتر خانه باشد.

همین را در نظر بگیرید که در خیلی از فروشگاه‌ها در هنگام خروج شما می‌تونی خودت بارکد محصول را اسکن کنی، بعد پولش را با کارت حساب کنی و با بارکد فیش صادر شده در را باز کنی و بروی بیرون :) یعنی این‌جا را خودت می‌توانی انجام بدهی، چرا یک نفر استخدام بکنند؟ یا مفهومی به اسم آبدارچی که من اصلا ندیدم، حتی در شرکت‌های بزرگ بین المللی، چون تو خودت می‌تونی بروی و برای خودت چایی درست کنی!

چشم‌هایم را بستم و سعی کردم بخوابم. خواب نیامد. از ساعت چهار صبح بیدار شده بودم. سه ساعت با قطار رفته بودیم تا شهر مقصد، کار اداری انجام شده بود، دو ساعت با لیلی زیر نم نم باران گشته بودیم، کف فروشگاه‌ها را متر کرده بودیم، کنار ایستگاه قطار ساندویچ یخ کرده‌مان را به نیش کشیده بودیم و دوباره سه ساعت برگشت. لیلی با تکان‌های اتوبوس آخر، در راه خانه، چشمانش را بست و سه ساعت خوابید، و من بیدار، هنوز هم از شدت خستگی خوابم نمی‌‌‌برد.

تا حالا پیش اومده از فهمیدن یه مطلبی خیلی هیجان زده بشین و در حالی‌که با شوق و ذوق دارید برای یه مخاطبی تعریف می‌کنید، یک هو مکث کنه و عمیق بشه تو چشم‌هاتون و یه سئوالی بپرسه که بفهمید اصلا مطلب رو نفهمیده بودید؟

خدا نصیب نکنه :)